به نقل از «فردا»

عمل شقاق مقعدی، آخرین گزینه درمانی شقاق های شدید و مزمن

تاریخ انتشار: ۱ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۰۴۶۱۱۲

شقاق مقعدی

به پارگی یا شکاف ایجاد شده در اپی تلیوم سنگفرشی مخاط مقعد و بخشی از کانال مقعدی که زیر خط دندانه‌ای (Dental Line) واقع شده است، شقاق مقعدی (Anal Fissure) گفته می شود. این شکاف معمولا به دلیل آسیب ناشی از عبور مدفوع سفت، و در 90 درصد موارد در خط میانی خلفی کانال مقعد ظاهر می شود. شکافی که در مناطق دیگر کانال، مانند نواحی جانبی یا خط میانی قدامی (بیشتر در بیماران زن)، ایجاد شود، ممکن است ثانویه و ناشی از بیماری های دیگری مانند عفونت اچ آی وی، بیماری کرون، سفلیس، سل یا بدخیمی‌های خون باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

شقاق مقعدی یک بیماری شایع است و افراد را در سنین مختلف، و از هر دو جنس درگیر می‌کند، اما در جوانان شایع‌تر است. علامت اصلی شقاق، درد ناحیه مقعد در هنگام اجابت مزاج یا بعد از آن است. این درد غالبا شدید و سوزشی است و بیماران احساس آن را مانند عبور از روی خرده شیشه توصیف می‌کنند. در صورتی که این وضعیت شدید و مزمن شود و درمانهای غیر جراحی نتوانند آن را برطرف کنند، پزشک عمل شقاق مقعدی را پیشنهاد می‌کند.

در این تصویر محل شقاق مقعدی (Anal fissure) در زیر خط دندانه‌ای کانال مقعدی نشان داده شده است

علت شقاق مقعدی

در گذشته تصور می شد که شکاف مقعدی تنها ناشی از ضربه مکانیکی وارده به آنودرم (پوشش کانال مقعد)، و به علت عبور مدفوع سخت هنگام دفع روی می‌دهد. اما مطالعات بعدی نشان داد که افزایش تونوس یا کشیدگی عضلات مقعدی نیز در این امر دخیل است. معمولا افزایش تونوس عضله همراه با کاهش سنتز اکسید نیتریک (NO) دیده می‌شود و استفاده از این ماده برای تسهیل شل شدن عضلات اسفنکتر مقعدی موضوع شناخته شده‌ای است. بعلاوه، اکنون مشخص شده است که شقاق مقعدی از نوع زخم های ایسکمیک است (زخمی که در اثر نارسایی خون ایجاد می‌شود) و بیماران مبتلا به این عارضه نه دارای تونوس بالاتر اسفنکتر مقعدی در حالت استراحت هستند، بلکه جریان خون آنودرم نیز در آنها کمتر از سایرین است و این ضعف خونرسانی مخصوصا در خط میانی خلفی کانال مقعدی قابل مشاهده است. با این حال، باید اضافه کرد که افزایش تونوس عضله و ضعف خونرسانی به آنودرم در همه مبتلایان به شقاق مقعدی دیده نمی‌شود.

 

تشخیص شقاق مقعدی

تشخیص شقاق مقعدی معمولا با گرفتن تاریخچه بیماری و معاینه مقعدی توسط پزشک انجام می‌شود. ولی برای رد کردن سایر دلایل خونریزی مقعدی، معمولا از ابزارهای تشخیصی نظیر اشعه ایکس، کولونوسکوپی، و پروکتوسیگموئیدوسکوپی (Proctosigmoidoscopy) نیز استفاده می‌شود تا قبل از عمل شقاق مقعدی، روده بزرگ، راست روده و مقعد به طور کامل مورد بررسی قرار گیرند.

 

درمان شقاق مقعدی

درمان شقاق مقعدی به دو دسته جراحی شقاق و عمل شقاق مقعدی بدون جراحی تقسیم می‌شود. روش‌های غیر جراحی خط اول درمان را تشکیل می‌دهند و شامل موارد زیر هستند:

مصرف رژیم های غذایی پر فیبر استفاده از نرم کننده های مدفوع استفاده از حمامهای آب گرم استفاده از مسکن ها و /یا بی‌حس‌کننده های موضعی اسفنکتروتومی شیمیایی ) شامل استفاده از گلیسیرین تری نیترات موضعی یا GTN ، مسدود کننده های کانال کلسیم مانند نیفدیپین یا دیلتیازم، و تزریق سم بوتولینوم یا بوتاکس)

تخمین زده شده است که نیمی از بیماران مبتلا به شکاف حاد مقعد می‌توانند علائم خود با درمان غیر جراحی را برطرف کنند.

 

موارد کاربرد عمل شقاق مقعدی

عمل شقاق مقعدی در موارد زیر توصیه می‌شود:

شقاق‌های مقعدی مزمن شقاق های خط میانی کانال که با فیستول مقعدی توام شده‌اند شقاق های همراه با افزایش تونوس اسفنکتر مقعدی هنگامی که روش‌های غیر جراحی نتوانند شقاق مقعد را بهبود بخشند یا علائم را تسکین دهند

 

عمل شقاق مقعدی آخرین درمان شکاف‌های مقاوم به درمان‌های پزشکی است

 

 

موارد منع عمل شقاق مقعدی

عمل شقاق مقعدی به افرادی که به علت کاهش تونوس اسفنکتر مقعدی در کنترل مدفوع مشکل دارند، توصیه نمی‌شود. چون این حالت می‌تواند با جراحی تشدید شود. البته، این منع بیشتر در مورد بیمارانی است که بی اختیاری جزئی دارند (تراوش گاه به گاه). چون بیمارانی که دچار بی‌اختیاری مدفوع به صورت جامد هستند، به ندرت به شقاق مبتلا می‌شوند. با این حال، مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر و بی‌اختیاری مدفوع مایع در صورت یبوست دچار شقاق می‌شوند. در این قبیل بیماران خطر بیشتری برای عوارض عمل شقاق مقعدی وجود دارد، زیرا الگوی معمولی دفع آنها شل و کنترل آن دشوارتر است.

 

گزینه های عمل شقاق مقعدی

گزینه های عمل شقاق مقعدی شامل اسفنکتروتومی داخلی جانبی، فیشرکتومی، فلپ پیشرفته مقعدی و عمل شقاق مقعدی با لیزر می باشد و به شرح زیر است:

 

اسفنکتروتومی داخلی جانبی (Lateral Internal Sphincterotomy)

عمل شقاق مقعدی به روش اسفنکتروتومی داخلی، استاندارد طلایی درمان شقاق مزمن است که با کاهش فشار مقعد، تا بیش از 90 درصد موارد شقاق را درمان می‌کند. این روش برای شقاق مزمن مقعدی مقاوم به سایر درمان های پزشکی توصیه می‌شود و میزان عود آن کمتر از گزینه های رایج فیشرکتومی و تزریق سم بوتولینوم است.

 

آماده سازی بیمار جهت عمل شقاق مقعدی به روش اسفنکتروتومی

این روش معمولا با بی حسی موضعی و استفاده از محلول نیم درصد  بوپیواکائین (bupivacaine) با اپی نفرین انجام می شود. در موارد دشوار یا در صورتی که بیمار مضطرب باشد یا قادر به همکاری نباشد، عمل تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. برای انجام این عمل شقاق مقعدی بیمار باید در وضعیت نزدیک به جک نایف (jack-knife position) قرار بگیرد.

 

نحوه عمل

ابتدا زمینه جراحی با محلول پوویدون-ید (povidone-iodine) یا کلرهگزیدین (chlorhexidine) ضد عفونی و آماده می‌شود. دامنه دید جراح شامل مقعد و ابزار بررسی وی آنوسکوپ است. جراح پس از بررسی آنودرم و مقعد، با اسپکولوم فضا را باز می‌کند و به کمک چاقوی جراحی یک برش خطی از محل خط دندانه دار تا کمی بالاتر از آستانه مقعد ایجاد می‌کند. وی برش را تا زمانی که اسفنکتر داخلی و چند الیاف اسفنکتر خارجی در معرض دید قرار گیرد ادامه می‌دهد. در نهایت عضله اسفنکتر داخلی را برش می‌دهد تا آن را آزاد کند. جراح ممکن است بسته به وضعیت بیمار محل برش را با بخیه ببندد یا آن را تا زمان بهبودی باز نگه دارد.

 

عوارض عمل

یک عارضه نسبتا شایع اسفنکتروتومی بی اختیاری گاز یا مدفوع بعد از عمل است. از هر 10 نفری که این عمل را انجام می‌دهند، 3 نفر ممکن است دچار اختلال در کنترل حرکات روده ای شوند. این عارضه در بیشتر موارد جزئی و موقتی است و با گذشت زمان کاهش می‌یابد. با این حال، ممکن است در بعضی موارد تبدیل به یک مشکل دائمی شود. از عوارض دیگر عمل اسفنکتروتومی عفونت، یا فیستول مقعدی است که هر دو قابل درمان هستند.

در این تصویر مراحل انجام عمل شقاق مقعدی به روش اسفنکتروتومی تا بسته شدن بخیه نشان داده شده است

 

فیشرکتومی (Fissurectomy)

در عمل شقاق مقعدی به روش فیشرکتومی پوست سطحی آسیب دیده اطراف شکاف مقعدی توسط جراحی برداشته می شود. در صورتی که در اطراف شکاف زوائد پوستی (Skin tags) یا توده نگهبان (sentinel pile) ایجاد شده باشد نیز، بطور همزمان برداشته می شود. مانند روش اسفنکتروتومی، در این روش هم می توان زخم جراحی را بست یا آن را باز نگه داشت. بر اساس بعضی از گزارشات موجود، ترکیب عمل فیشرکتومی و تزریق بوتولینوم تا 93٪ بهبودی ایجاد می‌کند و احتمال بروز بی‌اختیاری موقتی در آن تقریباً 7٪ است. اما، بسیاری از پژوهشگران انجام همزمان عمل فیشرکتومی و اسفنکتروتومی داخلی جانبی را تشویق نمی‌کنند، به این دلیل که ممکن است منجر به افزایش میزان بی‌اختیاری شود. اگرچه فیشرکتومی توسط بعضی از جراحان انجام می‌شود، اما عده ای از پژوهشگران آن را توصیه نمی‌کنند، زیرا معتقدند که این عمل می‌تواند در ناحیه مقعد بد فرمی و تغییر شکل ایجاد کند.

 

فلپ پیشرفته مقعدی (Anal advancement flap)

فلپ پیشرفته مقعدی نوعی عمل شقاق مقعدی است که در آن مقداری پوست سالم از پوشش مقعد برداشته، و از آن برای جایگزینی پوست آسیب دیده استفاده می‌شود. پوست سالم با بخیه به محل جدید خود پیوند زده می‌شود. در این روش اسفنکتر دست نخورده باقی می‌ماند. فیشرکتومی می‌تواند بطور همزمان با اسفنکتروتومی انجام شود، مخصوصا اگر بیمار در معرض بی‌اختیاری پس از عمل باشد. اگرچه بعضی از مطالعات انجام شده به کاهش میزان بی‌اختیاری پس از این عمل اشاره می‌کنند، اما برای تعیین دقیق نقش فلپ مقعدی در درمان شکاف مقعدی به مطالعات بیشتری نیاز است.

 

 

بهبودی از عمل شقاق مقعدی

بعد از عمل شقاق مقعدی معمولا برای کنترل درد و جلوگیری از یبوست، مسکن و ملین تجویز می‌شود. به محض اینکه بیمار آمادگی پیدا کرد می‌تواند به جای داروهای ضد درد تجویز شده، از پاراستامول یا ایبوپروفن استفاده کند. برای جلوگیری از عود شقاق مقعدی به بیمار توصیه می‌شود مایعات زیاد بنوشد و از یک رژیم غذایی پر فیبر شامل میوه ها و سبزیجات تازه، نان های سبوس دار، و غلات و حبوبات پیروی کند. همچنین ممکن است پزشک استفاده از مکمل‌های فیبر را توصیه کند. در صورتی که اسفنکتروتومی به روش باز صورت گرفته باشد، زخم باید تمیز و خشک نگه داشته شود تا هم بهبود آن تسریع شود وهم از ایجاد عفونت جلوگیری شود. زمان بهبودی از فردی به فرد دیگر متفاوت است، ولی در بیشتر موارد افراد قادرند ظرف چند روز به فعالیت‌های معمول خود برگردند.

 

منبع: فردا

کلیدواژه: جراحی شقاق رپرتاژ آگهی انجام می شود بی اختیاری غیر جراحی خط میانی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۴۶۱۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ورزش درمانی برای رفع کف پای صاف

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ مرکز سمنان،️ افرادی که پا‌های صاف دارند، هیچ قوسی در کف پاهایشان ندارند، که این مشکل در یکی از پا‌ها یا هر دو وجود دارد. معمولاً زمانی که یک فرد می‌ایستد، قوس در زیر پا وجود دارد، به طوری که قوس آن را کمی بالا می‌برد. پا‌های صاف تنها در صورتی به درمان نیاز دارند که موجب ناراحتی شوند، یک اختلال اساسی را نشان دهند و یا منجر به درد در جای دیگری از بدن شوند.
به نظر می‌رسد برخی افراد دارای قوس خیلی کم یا حتی بدون هیچ مشکلی هستند. هنگامی که کف پا‌های صاف باعث بروز علائم می‌شوند، وسایل ساده و تمریناتی می‌توانند به حداقل رساندن ناراحتی هایش کمک کنند.

پا‌های صاف یا صافی کف پا چیست؟
افرادی که پا‌های صافی دارند، قوس بسیار کمی دارند یا هیچ قوسی ندارند. یک پا ۳۳ مفصل دارد که ۲۶ استخوان مختلف را به هم متصل می‌کند. همچنین بر روی ۱۰۰ ماهیچه، تاندون‌ها و رباط‌ها تمرکز دارد.

این قوس‌ها یک فنر را به مرحله ارائه می‌کنند و به توزیع وزن بدن در میان پا‌ها و کف پا‌ها کمک می‌کنند. ساختار قوس‌ها مشخص می‌کند که چگونه یک فرد راه می‌رود.

این قوس‌ها برای سازگاری با فشار و انواع سطوح باید قوی و انعطاف پذیر باشند. وقتی فردی پای صاف دارد، زمانی که ایستاده باشد و راه می‌رود ممکن است پاهایش به سمت قسمت داخلی حرکت کنند.

حتی ممکن است باعث شود که پا به سمت خارج نیز متمایل شود. بسیاری از افراد مبتلا به پای صاف هیچ نشانه‌ای ندارند، اما برخی علائم مختلفی را می‌توان تجربه کرد که به طور کلی چنانچه در این بخش از سلامت نمناک می‌خوانید به شدت مشکل بستگی دارند.

پای صاف

معمول‌ترین نشانه پای صاف، درد در کف پا‌ها است. فشار غیر عادی بر روی زانو و کفل ممکن است منجر به درد در این مفاصل شود. این تنش‌ها احتمالاً در صورتی هستند که قوزک پا به سمت داخل متمایل شود.

درد، بیشتر بر بخش‌های زیر تاثیر می‌گذارد:

داخل مچ پا، در کنارش ورم هم ممکن است
قوس کف پا
زانو
باسن
پایین کمر
پایین پا‌ها
سفتی در یک یا هر دو پا
پا‌های صاف نیز منجر به توزیع غیر یکنواخت وزن بدن می‌شود. این ممکن است منجر به خراب شدن و ساییدگی کفش شود، به خصوص در یک طرف، که می‌تواند منجر به آسیب‌های بیشتر شود.

انواع صافی کف پا

دلایل رایج برای پا‌های صاف، عبارتند از:
عوامل ژنتیکی داشتن پا‌های صاف می‌توانند از والدین به کودکان منتقل شوند.
قوس‌های کم به این معنی که قوس زمانی مرئی خواهد بود که فرد می‌نشیند، اما وقتی که می‌ایستد کف پا صاف می‌شود.
جراحت پای یا قوزک پا
آرتروز یا ورم مفاصل
آسیب، اختلال در عملکرد، یا پارگی تاندون مرکزی تیبال.
سیستم عصبی یا بیماری‌های عضلانی، مثل فلج مغزی، فساد عضلانی، یا اسپینا بیفیدا
یک مشکل دیگری است که ممکن است باعث ایجاد پای تخت شود. این مشکل باعث می‌شود که استخوان‌ها به طور غیر معمول به هم متصل شوند و منجر به پا‌های صاف می‌شوند. متخصصان اطفال معمولاً این وضعیت را در دوران کودکی تشخیص می‌دهند.
اگر افراد مبتلا به چاقی یا دیابت باشند، احتمال بیشتری وجود دارد که پای صاف و تخت داشته باشند.
پا‌های صاف نیز در دوران بارداری رایج‌تر هستند.
پا‌های صاف می‌توانند با افزایش سن بیشتر شوند.
استفاده روزانه از پا‌ها می‌تواند باعث تضعیف رگ تیبال پشت سر شود.
این تاندون ساختار پشتیبان اولیه برای قوس پا است.
تاندون‌ها ممکن است ملتهب و یا آسیب دیده شوند.
آسیب به تاندون ممکن است باعث شود که کف پا صاف شود.
پا‌های صاف نیز می‌تواند در نتیجه نقص رشدی رخ دهد که در دوران کودکی رخ می‌دهد و یا با افزایش سن یا بعد از بارداری رشد می‌کند.

پا‌های صاف در کودکان
داشتن پا‌های صاف در دوران کودکی به نظر بیشتر می‌رسد و به این معنی نیست که فرد همیشه پا‌های صاف خواهد داشت.

اگر پا‌های مسطح کودک در نتیجه رشد استخوان نادرست یا شرایط دیگری مانند اسپینا بیفیدا باشد، درمان آن اغلب نیاز به بررسی علتش دارد.

تشخیص کف پای صاف
افراد با پا‌های صاف که درد و یا دیگر نشانه‌ها را ندارند، معمولاً نیاز به مشورت با پزشک هم ندارند. با این حال با دیدن این علائم باید به دنبال مشاوره پزشکی باشید:

پا‌های صافی که جدیدا رشد نکرده اند.
درد در پاها، قوزک پا و یا اندام‌های پایینی.
علائمی که با کفش‌های حمایتی و متناسب رشد نمی‌کنند.
صاف شدن یک یا دو کف پا.
حس اینکه پاهایش سفت، خشن، سنگین و پهن شده اند.
پزشک پا‌های جلو و عقب را بررسی خواهد کرد. فرد ممکن است نیاز به ایستادن روی نوک انگشتان خود داشته باشد، تا پزشک بتواند شکل و عملکرد هر پا را بررسی کند.

پزشک نیز تاریخچه پزشکی فرد را نگاه خواهد کرد. در برخی موارد، می‌توانند اسکن اشعه ایکس، سی تی اسکن یا MRI را تجویز کنند.


تمرین‌های کف پا صاف
درمانگر یا فیزیوتراپیست ممکن است ورزش ویژه‌ای را برای مدیریت علایم پا‌های صاف و یا جلوگیری از رشد آن‌ها به شما توصیه کند. تمریناتی برای بهبود قدرت و انعطاف پذیری در کف پا‌ها و قوزک پا که ممکن است به تسکین علایم کمک کند.

طناب پاشنه کششی
تاندون آشیل سفت به رول شدن پا کمک خواهد کرد. هدف کشیده شدن طناب نخاعی و کش دادن ماهیچه‌های ساق پا است.

روبروی یک دیوار بایستید و یک دست را روی دیوار در سطح چشم هایتان قرار دهید.
یک پای خود را که تقریباً یک گام پشت پای دیگر قرار دهید و پاشنه پا را محکم روی زمین بگذارید.
زانوی خود را خم کنید تا زمانی که یک کشش در پای عقب حس کنید.
۳۰ ثانیه صبر کنید و بعد ۳۰ ثانیه، استراحت کنید.
۹ بار دیگر اینکار را تکرار کنید.
اجتناب از خم کردن کمر و نگه داشتن آن ضروری است.
این تمرین را دو بار در روز انجام دهید.
درمان پای صاف

رول توپ گلف
این تمرین به یک صندلی و یک توپ گلف نیاز دارد.

روی صندلی بنشینید و کف پاهایتان را محکم روی زمین قرار دهید.

توپ گلف را زیر پای خود قرار دهید و آن را به سمت جلو و زیر قوس پا به مدت ۲ دقیقه بچرخانید.

درمان کف پا صاف

افرادی که علایم مشکل را ندارند، معمولاً به درمان نیاز ندارند. اگر پای صاف باعث درد شود، کفش‌های حمایتی و مناسب بپوشید که به شما کمک کنند. کفش‌های کمی گشاد می‌توانند کمکی به شما کنند.

کفش‌های طبی و سفارشی می‌توانند فشار بر روی قوس را کاهش داده و اگر پا‌ها به سمت داخل خم هستند، درد را کاهش دهند.

افراد مبتلا به مشکل تاندون تیبالی خلفی با قرار دادن یک قلم در کفششان بهبود می‌یابند. این باید مقداری از بار را کاهش دهد که بدنه در بافت تاندون قرار دارد. استفاده از یک گیره مچ پا ممکن است تا زمانی که التهاب کاهش یابد نیز مفید باشد.

فرد مبتلا به آرتروز یا تاندول تیبال ممکن است متوجه شود که ترکیبی از کفی کفش و مسکن‌ها می‌تواند علائم آن‌ها را به حداقل برساند. اگر این کار‌ها موثر واقع نشوند، جراحی ممکن است ضروری باشد.

برخی از استخوان‌ها به درستی در دوران کودکی رشد نمی‌کنند، که می‌تواند منجر به پا‌های صاف از تولد تا بزرگسالی شود. در این موارد نادر، مداخله جراحی ممکن است برای جداسازی استخوان‌ها ضروری باشد.

وقتی چاقی علت پا‌های صاف است، از دست دادن وزن ممکن است علائم را بهبود بخشد.